Test Mafia Definitive Edition: een remaster met kleine uien

Mafia … Zijn schietpartijen, zijn autoraces, zijn afrekenen, zijn verraad en zijn soundtrack … Ah, die soundtrack! Bijna 20 jaar sinds het meesterwerk van Illusion Softworks werd uitgebracht op pc en het is duidelijk de tijd die nodig was om 2K Games aan te moedigen een remaster te maken door het naar de grafische engine te brengen die voor het derde opus werd gebruikt. De kans voor "jongeren" om dit monument van het actie-avonturenspel uit de vroege jaren 2000 te ontdekken?

Op 27 augustus 2002 verrasten de Tsjechen van Illusion Softworks iedereen door de uitstekende maffia: The City of Lost Heaven uit te delen. Het duurde acht lange jaren voordat een vervolg - sober genaamd Mafia II - het levenslicht zag, maar nog maar vier om een ​​derde opus te zien, Mafia III. Dat laatste was helaas niet zo overtuigend als zijn voorgangers en, toegegeven, we waren bang dat Mafia: Definitive Edition er teveel inspiratie uit zou halen. Gelukkig is het dat niet. Hangar 13 is zeer respectvol geweest voor het originele materiaal en bijna alle aanpassingen gaan echt de goede kant op. Een echt succes.

Eerste stappen in de maffia

Mafia: The City of Lost Heaven en deze “Definitive Edition” delen daarom hetzelfde scenario. Het begon in 1938 toen inspecteur Norman een Lost Heaven-restaurant binnenging. Er is een ontmoeting met Tommy Angelo, een beruchte gangster die enkele onthullingen lijkt te hebben om hem te maken. De uitwisseling tussen de twee mannen vormt een rode draad, intermezzo's tussen de sleutelmomenten in Tommy's geschiedenis in de 'familie' van Don Salieri. Dus, na een paar woorden, begint het scenario echt met een eerste hoofdstuk dat de kleur aankondigt: "Een aanbod dat je niet kunt weigeren".

Net als miljoenen andere arbeiders werd Tommy Angelo getroffen door de crisis van 1929. Om te overleven vond hij een taxibaan in de straten van Lost Heaven en, omdat die beter betaald werd, koos hij voor een nachtdienst. Toen hij op een pauze zat tussen twee races, kruiste hij het pad met Paulie en Sam, twee van de belangrijkste handlangers van de "Don", Ennio Salieri. De vrijgelatenen hebben een chauffeur nodig als ze worden neergeschoten en de ongelukkige Tommy "vorderen". Bekwame chauffeur, hij slaagt erin de kansen te zaaien en brengt zijn “passagiers” terug naar hun bestemming.

Hoewel onvrijwillig, bezegelt deze helpende hand van Tommy Angelo aan Paulie en Sam op de een of andere manier zijn lot. Ten eerste omdat de jongens die hij wist te zaaien, jongens waren van Marco Morello, de andere “Don” in de stad. Dan omdat dezelfde jongens nu een wrok hebben tegen Tommy, die zwaar in elkaar geslagen zal worden voordat hij een toevluchtsoord zoekt … met Paulie en Sam die duidelijk de kans niet missen om de gunst terug te geven. Tommy Angelo is nu lid van de "familie", een handlanger van Don Salieri.

En de bendes duiken onder

Deze eerste stappen van ons alter ego worden verteld door middel van twee "inleidende" missies. Ze dienen als een tutorial en we leren bepaalde wapens te verplaatsen, te besturen en te hanteren. Heel snel kwamen de dingen tot stand en het was vanaf de eerste rij dat we de opkomst van de Salieri "familie" volgden, haar rivaliteit met de Morello-clan en hun respectievelijke handel in de Amerikaanse tijd. van verbod. De schets is identiek aan die van de maffia van 2002 en of het nu gaat om de volgorde van de missies, hun voortgang of de dialogen, het is een bijna perfecte kopie, een geluk van elk moment.

"Bijna", eerst omdat de ontwikkelaars van Hangar 13, zoals verwacht, een facelift hebben doorgevoerd. Het idee was om het skelet van het spel uit 2002 te gebruiken om het over te zetten naar de grafische engine van het derde opus. Het was natuurlijk nodig om talloze middelen opnieuw uit te voeren, veel modellen opnieuw te tekenen en de animaties volledig opnieuw te ontwerpen. Het resultaat is aan de hoop die fans van de originele game - waaronder wij - in deze remaster plaatsten: niet content om erg mooi te zijn, het doet recht aan het werk van Illusion Softworks en behoudt het cachet van het eerste opus.

Als zodanig is de weergave van gezichten vrij opmerkelijk en zijn de animaties van gezichtsuitdrukkingen zeer succesvol. Er zijn nog steeds een paar missers als het gaat om het omgaan met botsingen of personages en voertuigen, die het gevoel kunnen hebben dat ze over de grond glijden, maar over het algemeen is het een geweldige klus. Het is ook goed om op te merken dat er verschillende wijzigingen zijn aangebracht zodat Mafia Definitive Edition beter speelbaar en 'functioneler' is dan het opus van 2002. Hoewel het plan van Lost Heaven dus strikt identiek is, zijn enkele van de belangrijkste slagaders zijn verbreed voor meer architecturale consistentie en efficiëntere gameplay.

Tussen bevrijd en onvergankelijk

Hier bespreken we een van de belangrijkste verbeteringen van deze revisie. Ondanks al zijn scenarioschrijfkwaliteiten had Mafia: The City of Lost Heaven inderdaad te kampen met serieuze gameplay-problemen. Door deze woorden te lezen, zal de oudste zich deze beroemde motorrace-missie herinneren, waarbij deze opnames niet altijd even nauwkeurig waren. Er is geen sprake meer van dergelijke fouten op deze Definitive Edition, die op dit niveau veel moderner is. Rijden - op de baan, maar ook eraf - is een autosimulatie niet waardig, maar blijft overtuigend, vooral leuk.

Hetzelfde geldt voor de vele shootouts en er is geen sprake meer van vertrouwen op een toevalstreffer of blokkering van een vijand om te winnen. Het is ook niet langer nodig om trucjes te gebruiken zoals het schieten met de wielen van een voertuig dat later in de missie door onze tegenstander zal worden gebruikt om te ontsnappen … Insiders zullen de referentie begrijpen! Nee, over het algemeen is de revisie door Hangar 13 een echt succes. De game is leuker om te spelen, beter controleerbaar, en dit ondanks nog steeds enige zorgen over onze preview.

Merk in dit opzicht op dat de toetsenbordbediening - gelukkig aanpasbaar - vreemd gekozen was. We kunnen het spel ook de schuld geven van een gebrek aan flexibiliteit op bepaalde checkpoints. Inderdaad, om de voortgang binnen een missie te moderniseren zonder echter op enig moment saves toe te staan, zijn deze checkpoints talrijker dan in het originele spel. Probleem, ze zijn niet allemaal perfect gerangschikt en in twee of drie gevallen gebeurt het opladen per keer voor de minder gespannen: het is beter om te reageren op de kwartslag om niet te herladen… in een lus!

Breng de maffia als peetvader

Voor de rest moeten we toegeven dat we niet ver van het meesterwerk verwijderd zijn. Dit is natuurlijk een kwestie van smaak, maar we moeten eerst het schrijven groeten. Daar feliciteren we natuurlijk niet Hangar 13, maar de oorspronkelijke ontwikkelaars van Illusion Softworks. Er zijn maar weinig videogames waarvan we denken dat het scenario goed zou kunnen passen bij een film of een boek. Dit is hier inderdaad het geval. Hoewel een beetje stereotiep, zijn alle hoofdpersonages interessant en ontwikkelt hun psychologie zich in de loop van het verhaal. De situaties zijn ook vrij goed te zien, ook al staan ​​de "klassiekers" van de maffiafilm duidelijk op het rendez-vous.

We hebben dus recht op meerdere schietpartijen, hinderlagen in het restaurant, afwikkeling van scores, autoachtervolgingen en overvallen. Maar Mafia biedt ook wat meer ongebruikelijke sequenties - althans in een videogame - met deze momenten van twijfel, sequenties die ongemakkelijker zijn voor personages die afwisselend melancholisch, wraakzuchtig of gekweld zijn. Het is op dit niveau dat het schrijven het meest succesvol is omdat Mafia Definitive Edition nooit wegzakt in het onhandige of het groteske. Er is echter één verontrustend element dat we niet helemaal begrijpen toen Hangar 13 bepaalde - zeldzame - passages wilde herschrijven.

Het einde van “Crème de la Crème” wordt inderdaad herschreven met een vliegtuigcrash die de missie niet meer helemaal voltooit: we begrijpen dan niet het belang van deze ietwat groteske epiloog van een vliegtuig dat erin slaagt om vlieg sinds het opstijgen enkele kilometers met zijn twee brandende motoren. Vervelender is dat Hangar 13 het einde van het spel herschreef. We zullen je natuurlijk niet meer vertellen, maar het lijkt ons dat de afsluitende tekst van Tommy Angelo in de versie van 2002 eerlijker was, meer in de toon van het spel dan die van de versie van 2020. Het is een detail, maar het is belangrijk voor de fans.

De camera zal Salieri overwinnen

Voor de rest zijn we niet ver van foutloos en daarom is het gepast om deze uitstekende remaster te begroeten die niets verandert aan het originele spel, dat zijn belangrijkste kwaliteiten behoudt en terugkeert naar zijn tekortkomingen, zijn fouten. Pas op, er is nog steeds een element dat niet is gecorrigeerd door Hangar 13. Een fout die niet echt kan worden gecorrigeerd tenzij je het hele spel opnieuw doet: Mafia: The City of Lost Heaven kan de indruk wekken een open wereldspel te zijn en het is waar dat men altijd naar believen door de stad kan dwalen. In feite is deze open stad een "lokaas".

Laten we in plaats daarvan zeggen dat Lost Heaven niet veel te bieden heeft, afgezien van kilometers asfalt om te "werken" en de vrije circulatiemodus - voor de gelegenheid toegevoegd - is van weinig belang. Je moet Mafia Definitive Edition niet spelen zoals je Red Dead Redemption 2 speelt. Hier is de stad slechts de prachtige setting van een verhaal dat even aangrijpend als lineair is: afgezien van een paar auto's om te verzamelen voor Lucas Bertone, de monteur, is er in ieder geval geen secundaire missie, nee activiteit om onze omzwervingen in te richten en deze stad te ontdekken die ongeveer evenveel leent van New York als van Chicago.

Wanderings die we aan het begin van de missie zullen oefenen door een beetje af te wijken van het pad dat door de ontwikkelaars is getraceerd. We maken van de gelegenheid gebruik om de prachtige stad te verkennen, te spelen met onze nieuwe auto of een andere te stelen, onvoorzichtig geparkeerd aan de zijkant. Tot slot, omdat je een artikel over maffia niet kunt afmaken zonder de soundtrack te noemen, zijn deze omzwervingen ook een gelegenheid om te genieten van de uitzonderlijke composities ondertekend door Duke Ellington of Django Reinhardt - bijvoorbeeld - en die de sfeer, de charme aanzienlijk versterken. We zijn verrast om te zien dat de muziek uit de game uit 2002 buiten de boot is gevallen, ingeruild voor anderen … gelukkig net zo succesvol.

Mafia Definitive Edition: The-HiTech.net's gebruikersrecensie

Ondanks enkele technische tekortkomingen en soms perfectioneerbare gameplay, neemt Mafia: The City of Lost Heaven een prominente plaats in in het pantheon van de videogame van je nederige dienaar. Phew, Mafia Definitive Edition slaat het niet van zijn voetstuk. Deze remaster eert niet alleen het originele materiaal, maar maakt ook van de gelegenheid gebruik om echte verbeteringen aan te brengen. Autorijden - het doelwit van alle kritiek in 2002 - is veel succesvoller en bugs zijn veel zeldzamer. De gezichtsuitdrukkingen van de personages geven nog meer kracht aan de zeer goede dialogen en de nasynchronisatie (zowel in het Frans als in het Engels) is van kwaliteit, ook al hebben we een voorkeur voor de originele versie.

Eindelijk, en het was ongetwijfeld het meest delicate ding, slaagt Mafia Definitive Edition erin om de plaatsen en de personages volledig opnieuw te ontwerpen zonder de sfeer van het basisspel nooit te verraden. Ondanks deze verbazingwekkende herschrijving van de epiloog, tekent Hangar 13 een remaster, zoals we vaker zouden willen zien. Dankjewel.

Test uitgevoerd met code verstrekt door de uitgever.

Mafia Definitive Edition

Zonder ooit de game uit 2002 te verraden, slaagt Hangar 13 erin om het een zeer succesvolle make-over te bieden. Gepantserd met verwijzingen naar alle gangsterfilms, stelt Mafia Definitive Edition ons in staat om de avonturen van Tommy Angelo te (her) ontdekken. De excellentie van het scenario wordt uitvergroot door een mooie realisatie en de sfeer is ronduit uitzonderlijk. Aan de andere kant, ga daar niet heen in de hoop op een wereld die openstaat voor de Red Dead Redemption. De stad Lost Heaven is slechts een voorwendsel voor een scenario dat even geïnspireerd als lineair is.

Meest

• De sfeer, de sfeer van Lost Heaven
• Opmerkelijk schrijven, ondanks stereotypen
• Kwaliteit van de enscenering, de dialogen
• Bijzonder succesvol grafisch herontwerp
• Effectieve gameplay-aanpassingen (rijden, shootouts)
• Nog steeds een uitzonderlijke soundtrack

De mindere

• Verkenning zonder veel belangstelling
• Volledig onnodige vrije circulatie-modus
• Enkele (zeldzame) ongewenste herschrijvingen
• Nog steeds enkele bugs, met name botsingen

• Meest
• De mindere

• De sfeer, de sfeer van Lost Heaven
• Opmerkelijk schrijven, ondanks stereotypen
• Kwaliteit van de enscenering, de dialogen
• Bijzonder succesvol grafisch herontwerp
• Effectieve gameplay-aanpassingen (rijden, shootouts)
• Nog steeds een uitzonderlijke soundtrack

• Verkenning zonder veel belangstelling
• Volledig onnodige vrije circulatie-modus
• Enkele (zeldzame) ongewenste herschrijvingen
• Nog steeds enkele bugs, met name botsingen