De Eutelsat Konnect-satelliet, in voorbereiding voor vertrek naar een geostationaire baan. Thales Alenia Space-tegoeden
Een lage baan verlaten is de specifieke wereld betreden. Omdat deze gebieden het voorrecht zijn van specifieke constellaties, satellieten met een hoge capaciteit en rijke bedrijven.
Er zijn puin en satellieten met zeer specifieke toepassingen!
Elliptische banen: de polen lange tijd zien
In de jaren zestig, toen het interessant werd om permanent satellieten boven een gebied te hebben om communicatie door te geven, het weer te observeren of zelfs grote gebieden te bespioneren, bevond de USSR zich in een gecompliceerde positie. . Inderdaad, een groot deel van zijn grondgebied bevindt zich op een te hoge breedtegraad om zichtbaar te zijn voor een satelliet in een geostationaire baan.
Gelukkig voor hen is de orbitale mechanica goed gedaan. Met een bepaalde hellingshoek van 63,4 graden en een sterk elliptische baan (ongeveer 1000 x 35000 km) maakt een satelliet niet alleen precies twee banen per dag, maar zal hij bovendien ongeveer 20 uur per dag met zicht op de cirkel doorbrengen. polair! Deze baan is genoemd naar de Russische satellieten uit die tijd, Molniya.
Sommige satellieten in Molniya cirkelen op de Stuffin.space-site
Deze mogelijkheid, die momenteel geen commerciële afzet zal vinden, wordt gebruikt door het leger (interessant als we onderzeeërs onder de ijsschots hebben, of matrozen erboven) evenals voor bepaalde zogenaamde "geavanceerde detectie" -systemen. dwz spionage van lanceringen met verschillende bevoegdheden. Er is een nog specifiekere versie van deze baan genaamd Tundra. Met een grotere ellips draait de satelliet alleen in een baan van 24 uur, maar het heeft nog een voordeel: hij passeert altijd dezelfde landen.
O3B, de constellatie waar niemand anders is
Om de "Other Three Billions" (O3B) met elkaar te verbinden, opereert een constellatie in een gemiddelde baan om de aarde op een hoogte van 8.063 km. Het is best bijzonder, want ze is… de enige daar. Op de evenaar interfereren deze satellieten niet met andere diensten en bieden ze internetconnectiviteit aan vliegtuigen en schepen tot een breedtegraad gelijk aan die van Frankrijk. De constellatie heeft 16 satellieten (13 actief) verspreid over de hele wereld voor continue dekking. Vanaf 2021 zouden minstens 7 extra satellieten moeten opstijgen. De telecommunicatiegigant SES blijft geloven in deze baan … uniek in zijn soort.
Zoom in op de 12 richtbare antennes van een O3B-satelliet. Thales Alenia Space-tegoeden
MEO, het rijk van positioneringsopstellingen
Je hebt in 2020 geen echt excuus meer om geen geolocatiesysteem te gebruiken. Het wordt gevonden in auto's, horloges en andere verbonden objecten, en natuurlijk in onze laptops. Elke geolocatiechip gebruikt een of meer constellaties en haalt gegevens op van de satellieten (in werkelijkheid hun positie en de exacte datum van hun atoomklok). En deze sterrenbeelden bevinden zich allemaal ongeveer op dezelfde hoogte, ongeveer 20.000 kilometer van het aardoppervlak. Er zijn "slechts" vier met GPS (VS), GLONASS (Rusland), Galileo (Europese Unie) en Beidou (China), maar dit zijn meer dan honderd actieve satellieten en tientallen eenheden. al gedeactiveerd in "trash" banen met de overblijfselen van de bovenste verdiepingen die ze daar brachten.Op deze hoogtes wordt dit voorlopig echter niet als een probleem beschouwd.
Dankzij Ariane 5 kon Europa "clusters" van 4 Galileo-satellieten tegelijk verzenden. ESA-kredieten
De geostationaire satellieten, de hoge adel
Historisch gezien zijn ze de koningen van de satellieten. Op iets minder dan 36.000 km hoogte zorgt een cirkelvormige baan van een satelliet ervoor dat deze met dezelfde hoeksnelheid draait als het aardoppervlak. Direct gevolg: vanaf de grond gezien is de satelliet een vast punt boven de evenaar. Op praktisch niveau is dit buitengewoon, want door het een signaal te sturen om uit te zenden, kan het tegelijkertijd naar bijna de helft van de wereld zenden! Of relay-communicatie. Of observeer het weer op een heel continent. Het is sinds 1964 dat we niet zijn gestopt met het vinden van nutsvoorzieningen in een geostationaire baan, en "plaatsen" op de evenaar zijn duur!
Het is het geprefereerde gebied voor commerciële satellieten van grote telecomoperatoren (SES, Sky, Intelsat, Eutelsat, InmarSat, JSAT, enz.) Voor satelliettelevisie-uitzendingen en connectiviteitsdiensten naar afgelegen gebieden. Maar de legers hebben daar ook grote relais voor hun gecodeerde communicatie … Evenals een paar spionagesatellieten die naar hun buren zullen luisteren. We hebben zelfs encryptiesatellieten voor banken gezien. Sommige satellieten, met een recordaantal transponders en zeer hoogtechnologische materialen, zijn echte uurwerken die meer dan 6 ton wegen. Hun aankoopprijs, angstvallig bewaakt, bedraagt soms meer dan 500 miljoen dollar …
De zeer grote Intelsat-39-satelliet in voorbereiding bij het Guyanese Space Center. Credits ESA / CNES / CSG / Arianespace / P. Baudon
Er is een zeer kleine familie van satellieten op een hoogte die gelijk is aan de geostationaire baan, maar met een hellingshoek van ongeveer dertig graden, genaamd IGSO (Inclined GeoSynchronous Satellites) en die ook worden gebruikt om regio's te bestrijken. op hoge en lage breedtegraden. Door hun baan, aangezien ze altijd over dezelfde meridianen vliegen, wekt het vanaf de grond de indruk dat ze op een Noord-Zuidas bewegen. Ze worden meestal gebruikt om de metingen van positieconstellaties te verfijnen (Beidou in China, QZSS in Japan om GPS-gegevens te verbeteren).
Op begraafplaatsen van raketten, GTO-baan
Om een geostationaire baan te bereiken, is het zeer zeldzaam dat een satelliet rechtstreeks wordt uitgeworpen in de buurt van zijn operationele zone (alleen bepaalde draagraketten kunnen dit type service bieden). Ze worden daarom uitgeworpen in een baan die een "geostationaire overdracht" of GTO wordt genoemd. Alleen hun piek is ongeveer 36.000 kilometer, dus ze moeten hun eigen brandstof gebruiken om hun laatste baan te bereiken.
Er zijn verschillende strategieën om dit te bereiken: chemische voortstuwing (het is snel), elektrisch-ionische voortstuwing (het is zeer efficiënt en daarom zuinig in brandstof en massa), gebruik van draagraketten met betere banen dan andere … Een start op Ariane 5 "bespaart" ongeveer 300 m / s dankzij een lagere helling dan een lancering in Florida. Maar er zijn ook starts in "supersynchrone" baan die de satellieten naar hoogten sturen die soms flirten met 70.000 kilometer. In tegenstelling tot wat de intuïtie ons vertelt, hebben manoeuvres op deze hoogte minder brandstof nodig om een baan te variëren.
Banen met puin als gevolg van vluchten van Ariane gedurende 40 jaar. De meeste zullen in minder dan 20 jaar worden vernietigd. Stuffin.space credits
De satellieten verlaten daarom de baan van GTO in hun eigen tempo. Maar de stadia van de raketten die ze daar brengen, blijven vaak lang op deze eindeloze ellipsen. Een groot aantal van hen, het resultaat van het opstijgen in de afgelopen 40 jaar, zal nog tientallen jaren puin blijven.
