Wetenschap en fictie: wordt tijdreizen ooit mogelijk?

Reizen door de tijd is een van de grootste fantasieën van sciencefiction, of het nu gaat om literatuur, film of zelfs strips. Hoewel de meeste theorieën die in fictie worden voortgeschreden niet geloofwaardig zijn, blijkt uit de wetenschap, en met name de natuurkunde, dat tijdreizen binnen het bereik van het mogelijke valt. Maar in de praktijk blijkt de aanpak veel beter haalbaar …
Onze Science and Fiction-serie richt zich op de technologische bekwaamheid die wordt gezien in film, televisie of literatuur, en stelt de positionering, mogelijk of niet, in de realiteit.
HG Wells, al aan de oorsprong van The Invisible Man, schreef The Time Machine in 1895. In deze fantastische roman, een tijdreiziger, vastgelopen in het jaar 802701 op een paradijselijke aarde, gaat op zoek naar zijn tijdmachine in kerkers die bewoond worden door onvriendelijke wezens. De plot, die Wells vele jaren heeft gekost om te perfectioneren, is meer kritiek uit het Victoriaanse tijdperk dan een echte sci-fi-roman, en de details van hoe de tijdreiziger zich door de tijden zijn alleen erg vaag. Maar het idee is er, en het zal zich daarna ontwikkelen door middel van tientallen soorten werken van alle soorten.
Een van de bekendste is natuurlijk Back to the Future, een filmtrilogie waarin een even briljante als gekke wetenschapper, Emmett Brown, erin slaagt een DeLorean in een tijdmachine te veranderen. De wagen is uitgerust met een tijdconvector aangedreven door plutonium. Wanneer de auto de snelheid van 88 mijl per uur overschrijdt, kan hij in de tijd reizen … De film biedt een evenwicht tussen enkele wetenschappelijke verklaringen, maar nogmaals, de gebruikte techniek is niets meer dan een uitnodiging tot avontuur. Aan de stripkant kunnen we Flash noemen, een DC Comics-superheld die in de tijd kan reizen, maar ook in alternatieve dimensies door de moleculen van zijn lichaam te laten trillen op specifieke frequenties.

Onlangs werd de kwestie van tijdreizen, op een wetenschappelijke manier benaderd, geënsceneerd in de film Interstellar, door Christopher Nolan. In de film roepen de personages vaak wormgaten op, die een kortere weg naar ruimte-tijd zouden vormen, een plek waar een dimensie buigt en waar het dus mogelijk zou zijn om heel snel van punt A naar punt B te reizen. Maar het verhaal dat in de film wordt opgevoerd, is puur fictief, aangezien wormgaten op dit moment volledig theoretisch zijn: hun bestaan ​​werd in 1935 gesuggereerd door Nathan Rosen en Albert Einstein, zonder te zijn bewezen. daarna, ondanks veel onderzoek in de afgelopen decennia.

Wormgaten zijn aanwezig in veel fictie: het is een beetje een deus ex machina van tijdreizen, een manier om te rechtvaardigen met een wetenschappelijke verklaring die vandaag theoretisch blijft dat personages uit een tijdperk verdwijnen naar de andere. Het wormgat vormt dus het hart van de plot van de Universal War One-strip, in de film Donnie Darko, in Stargate of in Star Trek. Als het wormgat niet altijd wordt geassocieerd met tijdreizen, is het een kans om in alternatieve dimensies te reizen, zoals in Sliders of in Fringe, en het is nog steeds grotendeels een onderdeel van de folklore.

We bespreken uiteraard de veelheid aan werken die tijdreizen op een andere manier oproepen, of het nu gaat om de franchouillard Les Visitors of The Army of 12 Monkeys van Terry Gilliam, geïnspireerd door de korte film La Jetée , door Chris Marker. De lijst is enorm, maar over het algemeen krijgen we zelden een globaal beeld van de werkelijke mogelijkheden van tijdreizen. Sommige wetenschappers hebben de vraag echter bestudeerd, maar het antwoord zal waarschijnlijk degenen teleurstellen die in de toekomst of in het verleden een beetje willen kijken …