X-Men Apocalypse: mutanten met superkrachten, wat als het waar is?

Het ding over de X-Men is dat in plaats van ons te laten dromen als Spider-Man, ze ons een niet erg prettige spiegel geven, die van een menselijke aard die verschillen niet te veel tolereert. En toch is mutatie het primaire kenmerk van alles wat leeft. Dus, zijn we toch allemaal een beetje van de X-Men?
Toen Jack Kirby en Stan Lee voor het eerst de X-Men uitvonden, is een van de essentiële componenten van de mythe van een superheld de oorsprong van zijn macht, wat bovendien rechtvaardigt dat de gebeurtenis die heeft bijgedragen aan de geboorte van zijn vermogens, ofwel regelmatig teruggeroepen of opnieuw bezocht: beet van Peter Parker door een radioactieve spin, blootstelling van de Fantastic Four aan kosmische straling, bombardement van gammastraling op Doctor Banner enz … Met andere woorden, men wordt niet geboren geen superheld, jij wordt er een - zelfs Superman dankt zijn krachten alleen aan zijn beweging op aarde.
In deze context is het idee om mutante superhelden voor te stellen veel meer dan een truc van een scenarioschrijver, het is een revolutie waarvan het eerste effect is dat de afstand tussen deze bovennatuurlijke wezens en ons, louter mensen, wordt uitgewist. Er is geen sprake meer van superhelden aan te duiden als uitzonderingen, producten van puur toeval: ze maken nu deel uit van de loop van de evolutie en bieden onze soort een mogelijke toekomst, die van de superman. Vanuit deze briljante pitch zal scenarioschrijver Chris Claremont later alles weten te begrijpen wat het impliceert vanuit moreel en filosofisch oogpunt. Onder zijn pen is de superheld, omdat hij mutant is, zowel volledig menselijk als door hen afgewezen, wat natuurlijk leidt tot een metafoor van racisme die de auteur zichzelf niet heeft ontnomen.

Claremont, joods door zijn moeder, maakte de X-Men tot symbolen van uitsluiting en discriminatie, en aarzelde niet om de parallel met de Holocaust te forceren door het personage van Magneto, wiens jeugd hij afbeeldt in de Nazi vernietigingskampen. Als er sindsdien andere scenarioschrijvers zijn overgenomen van de X-Men, valt niet te ontkennen dat de Claremont 'poot' de stilistische matrix is ​​van alle films van Brian Singer, die steeds terugkeert naar de beste uren van de saga, die van de jaren 80. Maar in hoeverre verwijst dit naar onze realiteit? Antwoord op de volgende pagina.