The Last of Us Part 2: onze spoilervrije recensie van het meesterwerk van Naughty Dog

The Last of Us werd 7 jaar geleden uitgebracht. Bijna tot op de dag. Het werd 7 jaar geleden uitgebracht, en toch heeft de licentie van Naughty Dog al zijn plaats in de Video Game Hall of Fame. Dit komt omdat de titel, die het einde van het PlayStation 3-tijdperk markeerde, heeft bijgedragen aan het doorbreken van een aantal verhalende barrières in het medium. Een werk van decomplexie dat al goed aan de gang is op het gebied van onafhankelijk gamen, maar dat met The Last of Us in de blockbuster is doorgedrongen. Laten we niet bang zijn voor woorden: er was een voor en na The Last of Us .
Het maken van een vervolg was daarom even moeilijk als overbodig. Vooral in de ogen van degenen die de conclusie van het eerste opus hoog in het vaandel hebben staan.
Vanaf de aankondiging van The Last of Us Part II, in december 2016, vreesden velen de zonde van hoogmoed van de kant van de Californische studio die datzelfde jaar al heel dicht bij de zon vloog met de onvergetelijke Uncharted 4: A Thief's End.
Maar misschien is het om het gezicht van Ellie zo expressief te vinden; om opnieuw de stem van Joël of de muzikale vluchten van Gustavo Santaolalla te horen, die uiteindelijk de toonladders trokken ten gunste van intriges in plaats van ongeloof.
Misschien ook dat Naughty Dog, via de stem van zijn vice-president Neil Druckmann, de woorden heeft gevonden om zijn project te legitimeren. "Vertrouw ons", kunnen we in elk interview een watermerk lezen op elke trailer.
Zo zal het zijn. We vertrouwden. We hebben The Last of Us Part II van begin tot eind doorgenomen. En we hebben geen moment spijt.

De wereld erna

The Last of Us eindigde met een leugen, en het vervolg begint met een waarheid: kinderen groeien net zo snel als hun wrok blijft hangen.
Ellie is 19 jaar oud en maakt nu deel uit van de patrouilleofficieren van de stad Jackson (Wyoming), opgericht door Joël's broer Tommy en zijn vrouw Maria. Een ongebruikelijke sociale omgeving voor de speler (en nog meer voor Ellie): omringende individuen zijn vrienden, geen bedreigingen.
De cast van dit tweede opus groeit. © Sony
Een klein gemeenschapsleven dat je bijna zou doen vergeten dat de geïnfecteerden er nog zijn, buiten, en dat alles nog moet worden herbouwd - vertrouwen in de eerste plaats.
Een vertrouwen dat Ellie sinds haar aankomst in Jackson heeft gegund aan Dina en Jesse, haar patrouille-acolieten die haar tijdens het avontuur zullen vergezellen.
Dina is een van de meest succesvolle nieuwe personages. © Sony
Omdat je het je kunt voorstellen: de vreedzame routine van onze hoofdrolspelers zal snel verstoord worden door een trauma dat Ellie ertoe zal aanzetten zich bij Seattle aan te sluiten, de bakermat van de Wolfs, de factie die verantwoordelijk wordt gehouden voor de gebeurtenissen.

Opvallende kracht en gewicht van woorden

Snel zet The Last of Us Part II ons in het zadel (letterlijk) en pronkt met Ellie's vooruitgang op het gebied van behendigheid. De jonge vrouw is erg mobiel en kan nu springen, melee-aanvallen ontwijken en zelfs kruipen. Een vaardigheid die de situatie aan de infiltratiekant duidelijk verandert.
Ellie is veel mobieler dan in het eerste deel. © Sony
Een nieuwe reeks bewegingen, die in de meer open omgevingen van The Last of Us Part II een formidabel speelveld vinden. Zichtbaar aangemoedigd door zijn experimenten in de kwestie op Uncharted 4, biedt Naughty Dog Ellie veel grotere arena's om te leveren zijn gevechten. Net als in het eerste deel, ben je vrij om de frontale aanpak tegen je vijanden te proberen, of om ze te omzeilen met veel stenen en lege flessen om afleiding te creëren.

"De heimelijke aanpak is complexer dan ooit"

De stealth-aanpak is echter complexer dan ooit sinds de AI enorme sprongen heeft gemaakt sinds The Last of Us. Nu soms vergezeld van speurhonden, kunnen je tegenstanders je spoor volgen.
De AI van de vijand is formidabel op hoge moeilijkheidsgraad. © Sony
En het is hier al dat de Californische studio een eerste hoogstandje ondertekent in termen van de onderdompeling van de speler. Je weet het waarschijnlijk als je de kleinste beschikbare trailer hebt geanalyseerd: The Last of Us Part II spreekt net zoveel over geweld als het botweg in ons gezicht werpt. Maar in tegenstelling tot wat sommigen misschien vreesden, is Naughty Dog niet enthousiast over dit aspect van zijn spel - iedereen die een aflevering van The Walking Dead heeft gezien, zal niet woedend zijn. Nee, dit geweld,hij maakt er een motor van om de speler kracht bij te zetten.
We leggen onszelf uit. WLF-soldaten of Scars (een andere vijandelijke factie) praten veel met elkaar tijdens confrontaties. Beter: ze hebben elk een naam. En er is iets inherent verontrustends aan het horen van een vijandige soldaat die in zijn stem huivert over de dood van "Kevin", die je zojuist stilletjes hebt vermoord. Laten we het niet eens hebben over de verwoesting van de meester als je, ter verdediging van jezelf, geen andere keus hebt dan zijn hond dood te schieten. Het is afschuwelijk; je gaat jezelf er de schuld van geven. Net als Ellie die, onder haar air van Lara Croft ongeremd door wreedheid, haar eigen tolerantiedrempel heeft voor het leed dat ze anderen kan toebrengen.
The Last of Us Part II-botsingen zijn nooit gratis. © Sony
Natuurlijk is niet alles perfect. In de moeilijkheidsgraad Normaal verdienen sommige vijanden een kort bezoek aan de oogarts (je kunt soms 3 seconden vast blijven zitten in het gezichtsveld van een soldaat voordat hij de waarschuwing start). Net als uw acolieten, als ze slimmer zijn dan in de eerste aflevering, blijven ze soms te veel in uw poten. Een laksheid die afneemt in de hogere moeilijkheidsgraden, maar die er helaas niet in slaagt om de paar baasgevechten interessant te maken. Waarom is Naughty Dog zo koppig om ze aan te bieden?
Bossgevechten zijn nog steeds niet erg interessant, maar kunnen op de vingers van één hand worden geteld. © Sony

Zeldzame aandacht voor detail

Maar als het gaat om levelontwerp, artistieke leiding en verhalen over het milieu, heeft Naughty Dog van niemand lessen te trekken.
The Last of Us Part II profiteert van veel meer open omgevingen, excuses voor het diep uitgraven van gebouwen. © Sony
Net als in de vorige games van de studio, is elke wandeling een voorwendsel voor discussie tussen de personages. Veel spraakzamer dan normaal, we houden er vaak van om te vertragen, gewoon voor het plezier te horen dat Ellie en Dina elkaar ondervragen over een wereld die ze nooit kenden (beiden zijn geboren na de verschijning cordyceps). Als zodanig, en dankzij de nieuwe openheid die de delen van het spel genieten, is The Last of Us Part II een waar paradijs voor plunderaars. Of het nu gaat om het ophalen van bronnen of documenten die het conceptuele universum verdiepen, bedacht door Neil Druckmann, Bruce Stralley en Halley Gross.
Je zult hoe dan ook uit de sleur moeten komen en de tijd moeten nemen om je omgeving te doorzoeken in de hoop alle vaardigheidsbomen van je personage te bemachtigen - veel meer dan in de eerste game, en verrassend goed verborgen.
Het kan de moeite waard zijn om in elk hoekje en gaatje van het spel te graven, aangezien de middelen snel ontbreken. © Sony

"Met zijn meer open gebieden is The Last of Us Part II een waar paradijs voor plunderaars"

Rustgevend vraagt ​​om lucht in een game die meestal eng is, en die het titanische werk van de ontwikkelaars en artiesten van Naughty Dog gedurende 6 jaar ten volle kan waarderen.
Met het risico in de kant-en-klare formule te vallen: The Last of Us Part II is visueel verreweg de meest succesvolle game van deze generatie. Nooit hebben composieten van pixels er zo menselijk uitgezien. Een grafisch hoogstandje dat uiteraard combineert met de bewoonde interpretatie van Ashley Johnson (Ellie), Shannon Woodward (Dina), Troy Baker (Joël) en alle anderen. Alles, van het trekken van een lip die zorgen verraadt, tot het vervelende trekken van je handen wrijven als de woorden niet komen, wordt teruggestuurd naar descherm door een grafische engine die de PlayStation 4 tot het uiterste drijft.
De capture-uitvoering van de actrices en acteurs is indrukwekkend. © Sony
We moeten het ook hebben over geluidsontwerp, waarvan de weerkaatsing klikkers angstaanjagender dan ooit maakt. Deze aandacht voor detail, wat betekent dat bij interactie met een werkbank om zijn wapens te verbeteren, de minste klik perfect wordt hersteld in de oren van de speler. Niets wordt aan het toeval overgelaten, en de gemene deler van alle inspanningen van de studio is de onderdompeling van de speler.
Dus laten we ons genoegen niet mokken om te horen dat Gustavo Santaolalla opnieuw zijn gitaar en banjo overneemt voor de soundtrack. Een soundtrack die, net als het eerste opus, spaarzaam is en zijn mooiste melodieën reserveert voor de belangrijkste scènes van de plot. Zonder twijfel met het risico soms vergeten te worden.
U zult waarschijnlijk veel plezier beleven aan dit zes-snarige instrument. © Sony

Hoe heet The Last of Us?

Laten we eerlijk zijn: we spelen The Last of Us niet vanwege de gameplay-propositie, hoe cool het ook is. Net genoeg verbeterd om het beter verteerbaar te maken, komt het recept dicht in de buurt van wat Naughty Dog zeven jaar geleden voorstelde.
Nee, als iemand geïnteresseerd is in dit monument van de videogame, is het vanwege het onuitwisbare teken dat het scenario heeft achtergelaten op de meeste spelers die het hebben geprobeerd. Dus we komen terug op de uitdaging om ons een vervolg voor te stellen.
In alle opzichten is TLOU 2 het meest ambitieuze spel van Naughty Dog. © Sony

"The Last of Us Part II is een onbeschrijfelijk complexere game dan zijn voorganger was"

Zonder in te gaan op de plot, onthoud dat The Last of Us Part II een onbeschrijfelijk complexere game is dan zijn voorganger. En het vertrekt met een groot voordeel: het originele opus vraagt ​​absoluut geen vervolg, we hebben aanvankelijk geen idee waar het ons naartoe wil brengen.
We schrijven voordeel… maar we moeten voorzichtig zijn, vooral voor ongeduldige spelers: TLOU 2 zal je om een ​​goede reden tussen 20 en 30 uur bezig houden. Het is een spel dat niets overhaast, dat constant de sporen vervaagt en ons lijkt te schudden onder onze neus van het alledaagse scenario's schrijven om eindelijk onze kaak te breken met hier een draai, daar een scène van zeldzame delicatesse.
De studio beheerst zijn verhaal met een meesterlijke hand. © Sony
Soms lijkt de titel zich in eindeloze verhaaltunnels te begeven. Hij neemt enorme risico's en rekt zich uit, zelfs als het bijna verwaterd is. Het slaat gewoon niet meteen op en we worden gevraagd het te accepteren.
Dan passen de stukjes van de puzzel in elkaar tot dat - vreselijke - moment waarop we heel duidelijk begrijpen wat Naughty Dog probeert te doen. We hadden het eerder over onderdompeling van spelers, maar het gaat meer over betrokkenheid. Waar het spel ons doorheen leidt en de keuzes die het ons dwingt te maken.
Wees gerust: je hebt nog niets gezien. © Sony
U zult ongetwijfeld de evenwichtsoefening begrijpen van het schrijven van een kritiek die vrij is van alle onthulling. Dus laten we besluiten door de lezers gerust te stellen: zelfs als je alle trailers hebt bekeken en alle interviews over The Last of Us Part II hebt gelezen, heb je nog niets gezien. En weet hoe we jaloers op je zijn om binnenkort het genoegen te hebben om voor het eerst dit vervolg te ontdekken, dat absoluut niets overbodigs heeft.

The Last of Us Part II: The-HiTech.net's gebruikersrecensie

Maar waarom maakte Naughty Dog een vervolg? Deze vraag, op het eerste gezicht legitiem, is niet langer als de credits rollen en we met onze handen over onze gezichten gaan, alsof we de schok willen opvangen.
The Last of Us Part II doet niets af aan de perfectie van zijn voorganger. Hij schudt geen kaarten opnieuw. Het is een spel dat niets bederft; dat alles verfraait en zelfs meer geeft dan je zou verwachten. Een soms ongrijpbare titel; dat we het het volgende moment soms te lang vinden om hem heel stevig te omhelzen om te voorkomen dat hij weggaat.
Hits in The Last of Us, deel II? Waarschijnlijk een stuk of twee, en een handvol smakeloze baasgevechten. Niets dan de som van zijn kwaliteiten verplettert met al zijn gewicht. Een nieuwe trofee gegraveerd met de naam Naughty Dog en een prachtig zwanenzang voor de Sony-console.

The Last of Us Deel II

10

Meest

• Een vervolg dat absoluut niets bederft
• De intelligentie van zijn schrijven
• De mooiste game op de PS4
• Verbeterde gameplay precies goed
• De schoonheid van een succesvolle weddenschap

De mindere

• Een soundtrack die soms te discreet is
• Naughty Dog en baasgevechten zijn twee

• Meest
• De mindere
• Details

• Een vervolg dat absoluut niets bederft
• De intelligentie van zijn schrijven
• De mooiste game op de PS4
• Verbeterde gameplay precies goed
• De schoonheid van een succesvolle weddenschap

• Een soundtrack die soms te discreet is
• Naughty Dog en baasgevechten zijn twee

Test uitgevoerd op PS4 Pro met een code van de uitgever